حسین

سلام...!

زنده نگه داشتن عاشورا برای گریه کردن های تکراری نبود و نیست. عزاداری در ابتدا بهانه ای بود تا در فضای خفقان سیاسی، یاد حسین، که از همه چیز گذشت تا تسلیم ستمگر نشود، زنده بماند، و تا فراموش نشود که نه فقط بهترین ها که بدترین ها هم در گروه مسلمانها هستند، که اصلا بدترین ها بدترین کارهایشان را به بهانه دین توجیه می کنند. زنده نگه داشتن عاشورا یعنی خوب بودن به اسم و ادعا و حتی سوابق و کارهای گذشته نیست، که به عمل است در هر لحظه. از این بالاتر، برای کسی که حسین را شناخت، عاشورا خود دلیلی بر اثبات حقیقتی فراتر از جهان ظاهر است، چرا که حسین کسی نبود که جان خود و همه عزیزترینانش را برای چیزی ظاهری یا بی پایه بدهد. امروز هم عزاداری برای حسین بهانه ایست برای زنده نگه داشتن اصولی که در زندگی روزمره گم می شوند بی آنکه بفهمی، اصولی که هرجا و هر لحظه به زندگی معنا می دهند و مسلمان بودن تو را محک می زنند، که مسلمانی حقیقی جز تسلیم در برابر حقیقت نیست. امروز شاید دیگر به ظاهر نیازی به عزاداری سنتی برای حسین نباشد که دیگر خفقانی نیست که حقایق در پس پرده گفته شود یا در شکل های خاص اما تا زندگی هست، زمانه برای یاد حسین تمام نمی شود که حسین استاد معنی دادن به زندگی است...